Het eerste nummer dat Chris pende voor PARANOÏA, ANGELS, TRUE LOVE, getiteld ‘We have to be friends’, had een diepgaande impact op de singer-songwriter. “Ik dacht bij mezelf: wat wordt dit in hemelsnaam voor album? Dit wordt mijn ontwaking”, vertelt Chris aan Proud Radio op Apple Music. “Het nummer was op een bepaalde manier alwetend over iets, en vermaande me om niet langer mijn ogen te sluiten. Dus begon ik muziek nog serieuzer te nemen en spiritueler te bekijken.” Al eerder verdiepte de Franse muzikant zijn interesse in spiritualiteit en bidden. Dat begon na de dood van zijn moeder in 2019 − een verlies dat ook een groot deel van het album Redcar les adorables étoiles (prologue) (2022) kleurde. Door die interesses in zijn muziek toe te laten ging hij dieper dan ooit tevoren. “Deze muzikale reis was erg extreem. Doordat ik mezelf volledig wilde toewijden, ging ik extreem diep. Dat heeft me voor altijd veranderd”, aldus Chris. “Een ontwaking is slechts de start van een spirituele reis, dus ik ga niet beweren dat ik de eindbestemming heb bereikt, dat zou arrogant zijn. Dit is het beginpunt van een spiritueel pad dat verloopt via muziek.” Na het conceptuele en operateske Redcar les adorables étoiles (prologue), betreden we met dit album het meest ambitieuze universum tot nu toe van Christine and the Queens. Het album is een driedelig epos van bijna twee uur, dat is geïnspireerd door (en qua titel een knikje geeft naar) Tony Kushners toneelstuk Angels in America: A Gay Fantasia on National Themes (1991). Dat stuk handelt over homoseksualiteit en aids in het Amerika van de jaren 80. Deze songs eisen meer van de luisteraar dan de gewiekste en compacte popnummers waarmee Christine and the Queens beroemd werd. Maar je wordt ook rijkelijk beloond voor je aandacht met uitgerekte, door elektronische klanken begeleide ontboezemingen, die elke luisterbeurt weer iets nieuws onthullen. Voor dit album ging Chris samenwerkingen aan met onder meer superproducer MIKE DEAN en 070 Shake. Hij leunt op inspiratiebronnen als triphop (‘Tears can be so soft’, met samples van Marvin Gaye), klassieke muziek (het sublieme ‘Full of life’, waarin Chris zijn gelaagde vocalen over het direct herkenbare Canon in D van Pachelbel heen drapeert, drums in de stijl van de jaren 80 (‘We have to be friends’) en het soort beangstigende, sfeerrijke ballads waar de artiest in uitblinkt (‘To be honest’). Oh, en de verteller op het album? Dat is Madonna. “Ik dacht: wat als Madonna nou net als een personage op het toneel zou fungeren? Dat zou briljant zijn”, zegt Chris. “Ik stelde het haar op een snelle en intense wijze voor. Ik zei: “Ik wil dat jij de stem van alles bent. Je bent misschien wel de stem van mijn moeder, of van Queen Mary, wellicht van een computer, misschien wel van alles.” Haar reactie daarop was: “Je bent gek, ik doe het.”” Chris gaf de verteller een naam: Big Eye. “Het proces was gewoon krankzinnig, dat is ook meteen het allerleukste eraan”, zegt hij. “Het albumconcept ontstond in minder dan een maand tijd. Ik schreef elke dag een nieuw nummer. Zo ging dat consistent door, het was een avontuurlijke zoektocht. En terwijl ik een nummer zong, kwam het personage naar boven in de songtekst. Ik dacht: oh, dit is een personage. Ik gaf het personage de naam Big Eye, omdat het een nogal allesomvattende, enigszins zorgwekkende engelenstem is. Het kan dystopisch zijn.” Voor Chris was dit album zowel een leraar als een heelmeester − zelfs een “sjamaan”. “Ik ontdekte zoveel meer over mezelf en kwam er opnieuw achter waarom ik zo ontzettend van muziek houd”, zegt hij. “Het is een grootse en verlichte reis richting genezing. Dat stemt me dankbaar.” Het heeft ook zijn hart beroerd. “Deze plaat is een liefdesboodschap”, voegt hij eraan toe. “Het komt van mij, maar ook van het onzichtbare. Eerlijk gezegd voelde ik me een beetje gesterkt met extra kracht. Ook wat betreft de samenwerkingen ging deze reis over vriendschap. En over het vinden van betekenis in pijn. Het heeft mijn hart geopend.”