Het dubbelalbum Sign O’ the Times van Prince uit 1987 was niet alleen een funkrock-epos, het was ook een hoogtepunt in een periode van zeven jaar die zijn weerga in de popgeschiedenis niet kende. Dat de uitgebrachte versie slechts een fractie bevatte van alle nummers die hij ervoor had gemaakt is bijna niet te bevatten. “Ik kan niemand anders bedenken van wie zowel het uitgebrachte als ook onuitgebrachte werk zo’n hoge kwaliteit had”, zegt Michael Howe, hoofdarchivaris van The Prince Estate aan Apple Music. “De dingen die hij links liet liggen, aan andere artiesten gaf of helemaal negeerde zijn in veel gevallen vele malen beter dan het beste werk van vele andere artiesten.” Deze 92 tracks tellende collectie opent een schatkist van aanvullingen op ons beeld van Prince op de toppen van zijn kunnen en bestaat uit tracks die op Dream Factory hadden moeten verschijnen (de geplande opvolger van Parade uit 1986, een album met The Revolution) en op Crystal Ball (het album dat na zijn breuk met Warner Bros. verscheen en waarvan het label hem dwong om de lengte te reduceren), en ook op Camille, een project met versnelde vocalen dat op het afgeronde album gerepresenteerd wordt door ‘Housequake’. “Deze specifieke periode in het leven van Prince was een explosie van creativiteit”, zegt Howe. “Hij was eigenlijk non-stop in de studio, onderweg, nummers aan het opnemen en schrijven en werkte met bands die hij onder zijn hoede had genomen. Het was een bovenmenselijk niveau van bedrijvigheid.” Het is sinds het overlijden van Prince in 2016 de unieke taak van Howe om de schatten in de legendarische kluizen van de artiest te behandelen met de legendarische maatstaven en discretie die Prince hanteerde. Maar de kans om het hoofdstuk af te maken over wat alom wordt gezien als Prince zijn vruchtbaarste en meest mythische jaar is een zegening voor zowel de gemiddelde fan als voor obsessieve verzamelaars – het voelt meer aan als publieke dienstverlening dan als postmortaal onderzoek. Je weet haast niet waar je moet beginnen met zo’n uiteenlopende collectie waaraan zoveel verhalen kleven, vandaar dat Howe je de juiste richting opstuurt met enkele van de hoogtepunten van de toepasselijk getitelde Super Deluxe-editie van Sign O’ the Times. I Could Never Take the Place of Your Man (1979 version) “Het is aanzienlijk anders dan de versie op Sign O' the Times qua geluid en ook wat betreft de emotionele impact, maar als je weet dat hij dit al zeven jaar klaar had liggen voordat hij besloot er weer aan te werken is dat toch opmerkelijk. Ik denk wel dat het tot op bepaalde hoogte passend is, want op het moment dat hij het aanvankelijk opnam was hij de soloartiest Prince; toen werd hij bandleider Prince met The Revolution; en toen, tijdens dit proces, veranderde hij weer terug in Prince de soloartiest.” In a Large Room With No Light “Het heeft een soort latin-gevoel en een grote invloed van Wendy & Lisa. De song ging al rond onder verzamelaars en bootleggers. Ik hoor in dit een tegenhanger van enkele van de andere superfunky dingen op het album, dat is een erg speciaal contrast. Het was bestemd voor de geplande versie van Dream Factory en wat uiteindelijk Crystal Ball zou worden. Natuurlijk was ik er op dat moment niet bij, maar ik gok dat Prince bewust probeerde om zo min mogelijk Revolution-DNA in sommige van deze nummers te hebben.” Power Fantastic (Live in Studio) “Dit onthult een kant van Prince die volgens mij niet heel veel mensen kennen, namelijk zijn openheid voor creatieve magie in de studio. Ik denk dat mensen hem zien als een zeer perfectionistische leermeester, maar je kunt hem letterlijk de band horen begeleiden en zeggen dat fouten niet bestaan en dat ze zich gewoon moeten laten gaan. Prince was niet het soort man om even neer te zitten om uitgebreid te kletsen over zijn creatieve proces, dus ik vind het echt onthullend dat we die conversaties in de studio op band hebben staan.” Wally “In december 1986 ging Prince de studio in met geluidstechnicus Susan Rogers om een versie van ‘Wally’ te maken die in de herinnering van Susan ongelooflijk geweldig was. Om een of andere reden gaf Prince aan Susan de opdracht om die opname te wissen en besloot hij het de dag daarna opnieuw op te nemen. En de tweede versie, die op de boxset staat, is de versie die hij uiteindelijk zou afronden. Maar er is dus die mythische eerste versie waarvan verzamelaars en bootleggers schijnen te denken dat hij bestond. Mijn vermoeden is dat deze versie was opgenomen op precies dezelfde 2-inch multisporen tape, zodat de eerste werd gewist. Dat is waardoor ‘Wally’ nu zo’n grote status heeft opgebouwd, maar ik zou het niet in de top 30 procent zetten van wat ik beschouw als het beste materiaal in de kluizen.” Forever in My Life (Early Vocal Run-Through) “Dit nummer speelt een sleutelrol op het album, maar ik vind het akoestische gitaarspel en de afwijkende vocalen op de kluisversie bijzonder overtuigend. In veel gevallen is zijn zang op demo-opnames stukken beter dan de bewerkte studiozang van vele andere artiesten. Hij was altijd in staat om ogenblikkelijk iets eruit te knallen. Het heeft de kwaliteit van een masteropname.” Colors and Visions “Dit zijn geen volwaardige Prince-tracks, maar twee tussenstukjes voor de geplande eindversie van Dream Factory. Eentje bestaat uit een anderhalve minuut lange gitaarimprovisatie van Wendy, de andere is Lisa die speelt, en het is zo fijn om ze zo zonder enige begeleiding te horen gaan, zonder zang. Het is een bevredigende blik op twee belangrijke leden van zijn liveband, en creatieve vertrouwelingen in die tijd. Het was iets bijzonders om die twee stukken op zo’n manier uit te kunnen lichten.”